TREŚCI DO REALIZACJI W DNIACH 25.05-29.05 GRUPA V ,,MISIE’’

TEMAT TYGODNIA  „ NIBY TACY SAMI, A JEDNAK INNI”.

Główne cele pracy to:

Cele główne:

• rozwijanie mowy,

• kształtowanie postawy tolerancji w stosunku do dzieci niepełnosprawnych,

• rozwijanie sprawności manualnej,

• dostrzeganie różnic i podobieństw pomiędzy dziećmi różnych ras,

• porównywanie masy przedmiotów,

• zapoznanie z działaniem wagi szalkowej,

• rozwijanie sprawności fizycznej

• kształtowanie poczucia rytmu,

• rozwijanie zdolności wokalnych,

• wykorzystanie w pracy surowców wtórnych.

• rozróżnianie emocji, przyjemnych i nieprzyjemnych, towarzyszących ludziom dorosłym

i dzieciom.

Umiejętności dziecka:

• wypowiada się zdaniami rozwiniętymi,

• jest tolerancyjne w stosunku do dzieci niepełnosprawnych,

• wykonuje pracę plastyczną,

• wymienia różnice i podobieństwa między dziećmi różnych ras.

• stosuje słowa: ciężki, lekki, cięższy od, lżejszy od, o takiej samej masie,

• porównuje masę przedmiotów umieszczonych na wadze,

• aktywnie uczestniczy w ćwiczeniach gimnastycznych.

• porusza się rytmicznie przy muzyce,

• śpiewa piosenkę,

• rozróżnia i nazywa emocje: przyjemne i nieprzyjemne.

Propozycje zabaw i aktywności związanych z tematem:

PONIEDZIAŁEK

1. Zaczynamy od zestawu ćwiczeń porannych.

Tamburyn.

-  Zabawa orientacyjno-porządkowa Różne powitania.

Dziecko porusza się po sali w rytmie wystukiwanym na tamburynie. Podczas przerwy

w grze rodzic mówi, jakimi częściami ciała mają się przywitać ,np.: − Witają się z rodzicem/rodzeństwem kolanami (plecami, łokciami, czołami…). Dźwięki tamburynu są sygnałem do swobodnego poruszania się.

-  Ćwiczenia wyczucia ciała i przestrzeni – Wiatraczki.

Dziecko obraca się wokół własnej osi z rozłożonymi w bok rękami, w jedną i w drugą stronę.

- Ćwiczenia rąk i nóg – Spacer raków.

Dziecko porusza się tyłem, w siadzie podpartym, w różnych kierunkach.

-  Podskoki – Skaczące piłeczki.

Dziecko podskakuje nisko – przy szybkich uderzeniach w tamburyn, wysoko – przy wolnych uderzeniach.

- Ćwiczenia równowagi – Na huśtawce.

Dziecko podaje ręce rodzicowi; naprzemiennie wykonują przysiady.

- Ćwiczenia dużych grup mięśniowych – Myjemy się po zabawie.

Dziecko naśladuje mycie poszczególnych części ciała swojego partnera.

2.  Słuchanie piosenki Dziwni goście (sł. i muz. Krystyna Gowik).

Rozmowa na temat piosenki.

I. Przyszła do mnie dziś pani Złość.

Krzyczy, że całego świata ma już dość!

Nogą głośno tupie i pięści pokazuje,

brzydkie miny stroi. O! O! O!

A za chwilę wszedł wielki Śmiech

i za brzuch się gruby trzyma, ech, ech, ech!

Tak się głośno śmieje, że łzy ze śmiechu leje,

i żartuje sobie: he, he, he!

Ref.: E e e emocje, tacy dziwni goście,

złoszczą, śmieszą, smucą, straszą nas.

Czy jest na to czas i pora, czy nie czas.

E e e emocje, czasem ich wyproście.

Bo i tak powrócą w inny czas,

jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze raz.

II. Potem Smutek wpadł, tutaj siadł,

łzy mu kapią z mokrych oczu: kap, kap, kap.

Nic go nie ucieszy i nikt go nie pocieszy.

Smutku, przestań płakać, tak, tak, tak!

A na koniec: ciach! Wskoczył Strach!

Trochę boi się wszystkiego, ach, ach, ach!

Wielkie zrobił oczy i jak tu nie podskoczy!

Idź już, Strachu, sobie: sio, sio, sio!

Ref.: E e e emocje…

-  Rozmowa na temat piosenki.

-  O czym jest ta piosenka?

- Co oznacza słowo: emocje?

- O jakich emocjach jest mowa w piosence?

- Jakie emocje nas „odwiedzają”? Co się wtedy dzieje?

3.  Ćwiczenia dotyczące emocji.

Obrazki przedstawiające buzie z emocjami: złością, radością, smutkiem, strachem.

Dziecko nazywa i pokazuje emocje.

https://www.youtube.com/watch?v=dThbJhxoE2Q

4. Słuchanie opowiadania Agaty Widzowskiej Piłka dla wszystkich.

Książka (s. 82–83) dla każdego dziecka.

Dzieci słuchają opowiadania i oglądają ilustracje w książce.

Niepełnosprawny Franek z grupy Ady często śnił o tym, że gra w piłkę nożną. W snach nie

siedział na wózku inwalidzkim, tylko biegał po boisku najszybciej z całej drużyny i strzelał najwięcej

goli.

– Brawo, Franek! – krzyczeli kibice.

– To najlepszy zawodnik! – rozlegały się głosy.

Jednak gdy szczęśliwy i dumny Franek otwierał oczy, od razu uświadamiał sobie, że to był

tylko sen, a on nigdy nie zostanie piłkarzem. Patrzył na swoje nogi, którymi nie mógł poruszać,

i robiło mu się wtedy bardzo smutno.

Ada przyjaźniła się z Frankiem i bardzo lubiła się z nim bawić. Pewnego dnia zauważyła, że

chłopiec jest wyjątkowo radosny. Miał roześmiane oczy i wesoło pomachał do niej, gdy tylko

pojawiła się w sali. Dziewczynka była ogromnie ciekawa, co jest tego przyczyną. Może dostał

długo oczekiwany bilet do teatru? A może spełniło się jego marzenie o jeździe na koniu?

– Cześć! Nie uwierzysz, co się stało! – powiedział Franek, gdy Ada usiadła przy nim na dywanie.

– Opowiedz.

– W sobotę pojechałem z moim starszym kuzynem na mecz piłki nożnej. Grały drużyny

z dwóch różnych szkół. Byłem bardzo blisko i mogłem obserwować każdy ruch zawodników!

– To świetnie. Ja nie przepadam za oglądaniem meczu, ale cieszę się, że ci się podobało –

odpowiedziała Ada.

– Mój kuzyn podwiózł mnie do ławki, na której siedzieli zawodnicy rezerwowi. I całe szczęście,

bo bramkarz skręcił nogę w kostce i trzeba go było zastąpić. Wyobraź sobie, że nagle ktoś

kopnął piłkę, a ja ją złapałem!

– Ojej! Zostałeś bramkarzem?

– Nie. Po prostu piłka wypadła poza boisko i leciała prosto na mnie. Chwyciłem ją i rzuciłem

z powrotem jednemu z napastników.

– Brawo!

– A wtedy on na mnie nakrzyczał…

– Jak to nakrzyczał? Powinien ci podziękować – zdziwiła się Ada.

– Niestety, nie. Powiedział, żebym się stamtąd wynosił, bo tylko przeszkadzam. A jego koledzy

się śmiali i słyszałem, jak mówią o mnie „krasnal na wózku”.

– Prawdziwi sportowcy się tak nie zachowują! – zezłościła się Ada.

– Jeden z nich zaczął pokracznie chodzić i wskazywał na mnie palcem, a potem wszyscy

śmiali się z moich butów. Chciałbym chodzić, nawet taki wykrzywiony, a ja przecież nie mogę

chodzić wcale… Pomyślałem, że piłka jest nie dla mnie.

– Myślałam, że opowiesz mi o czymś wesołym. Jak cię zobaczyłam, wyglądałeś na szczęśliwego,

a ta historia jest smutna – stwierdziła Ada.

– Bo jeszcze wszystkiego ci nie opowiedziałem! – uśmiechnął się Franek. – Potem wydarzyło

się coś wspaniałego!

Ada była bardzo ciekawa, a Franek opowiadał dalej:

– Mój kuzyn bardzo się zdenerwował i zdecydował, że zabierze mnie z tego boiska, chociaż

mecz rozgrywał się dalej. Kiedy odjeżdżałem, usłyszałem dźwięk gwizdka. Kapitan drużyny

przerwał mecz i zwołał wszystkich zawodników. Nie słyszałem, co do nich mówił, ale po chwili

dogonił nas, a za nim przybiegła reszta drużyny. Powiedział do mnie tak: „Jako kapitan Niebieskich chciałem cię przeprosić za zachowanie moich kolegów. Oni zresztą zrobią to sami”. I wtedy

każdy z piłkarzy podszedł do mnie i podał mi rękę. Widziałem, że było im wstyd. Zapytali, jak

mam na imię i co mi właściwie dolega.

– To dobrze, bo już chciałam się wybrać z Olkiem na to boisko i im dokopać! – powiedziała

stanowczo Ada.

– Chciałaś ich zbić? – spytał zaskoczony Franek.

– Nie, dokopać im kilka goli. Jak się zdenerwuję, to potrafię kopnąć tak mocno jak stąd do

Krakowa!

– To szkoda, że cię tam nie było – zaśmiał się chłopiec.

Franek opowiedział Adzie ciąg dalszy tej historii. Zawodnicy dowiedzieli się, że chłopiec

doskonale zna zasady gry w piłkę nożną, bo razem z tatą ogląda każdy ważny mecz. Zaproponowali

Frankowi, żeby został sędzią, dali mu gwizdek i posadzili na honorowym miejscu,

z którego miał świetny widok na całe boisko. Od tej chwili chłopiec bacznie obserwował grę,

dawał sygnały zawodnikom, a nawet zadecydował o jednym rzucie karnym. Okazało się, że

jest bardzo dobrym i uważnym sędzią i nikt nie powiedział o nim „sędzia kalosz”, czyli taki, który

się nie zna na grze i ciągle się myli.

– I wiesz, co mi powiedzieli na pożegnanie? – zakończył opowieść Franek. – Powiedzieli,

że skoro mam niesprawne nogi i nie mogę grać w piłkę nożną, to przecież mam sprawne ręce

i mogę grać w koszykówkę. Mój tata dowiedział się, kto prowadzi drużynę koszykarską dla zawodników

na wózkach, i od jutra zaczynam treningi. A ja myślałem, że piłka jest nie dla mnie.

– Piłka jest dla wszystkich! – powiedziała Ada. – Zobaczysz, kiedyś przyjdę na mecz koszykówki.

Ty będziesz najlepszym koszykarzem, a ja będę piszczała najgłośniej ze wszystkich kibiców.

-  Rozmowa na temat opowiadania.

- Co śniło się Frankowi?

- O czym opowiadał Adzie?

-  Jak zachowywali się chłopcy?

- Co zrobił ich kapitan?

- Kim został Franek na meczu?

- Co powiedzieli chłopcy Frankowi na pożegnanie?

- Co będzie ćwiczył Franek?

- Jak oceniacie zachowanie chłopców na początku, a jak potem, po rozmowie z kapitanem?

-  Wyjaśnienie pojęcia tolerancja.

Tolerancja oznacza cierpliwość i wyrozumiałość dla odmienności. Jest poszanowaniem

cudzych uczuć, poglądów, upodobań, wierzeń, obyczajów i postępowania, choćby były

całkowicie odmienne od własnych albo zupełnie z nimi sprzeczne. Współcześnie rozumiana

tolerancja to szacunek dla wolności innych ludzi, ich myśli i opinii oraz sposobu życia.

- Czy chłopcy byli tolerancyjni?

- Czy znacie inne przypadki braku tolerancji? (Wyśmiewanie się z ludzi o innym kolorze skóry, innego wyznania…).

-  Czy należy wyśmiewać się z kogoś, dlatego że jest gruby, jeździ na wózku…?

5. Wykonanie pracy plastycznej Dzieci z całego świata.

- Oglądanie zdjęć przedstawiających dzieci z różnych kontynentów,  wymieniają różnice między przedstawionymi na nich dziećmi (kolor skóry, kształt oczu itd.).

- Zapoznanie ze sposobem wykonania pracy plastycznej Dzieci z całego świata.

Potrzebne materiały: kartka z narysowanymi kołami (o średnicy 15 cm), kwadraty (o boku długości 20 cm), wycięte z szarego papieru pakowego, klej, nożyczki, kredki.

- Wycinanie kół.

-  Rysowanie na kołach oczu, nosa, ust (kształt jest uzależniony od koloru koła).

-  Przyklejanie kół na kwadracie z szarego papieru.

-  Dorysowywanie włosów w taki sposób, aby zarysować kredkami linię łączącą koło z papierem.

- Wycinanie narysowanej głowy.

-  Układanie na kartonie kompozycji z głów, tworzącej zbiorowy portret dzieci.

Karton formatu A3, klej.

Rodzic wspólnie z dzieckiem układa na kartonie narysowane i wycięte głowy, a następnie dziecko je przykleja. Na jednym kartonie można zmieścić od 6 do 8 głów. Na każdym kartonie powinny się znaleźć głowy w różnych kolorach (białe, czarne, żółte).

6.  Zabawa uwrażliwiająca zmysł dotyku – Badamy swoją twarz.

Dziecko za pomocą dotyku bada kształt swojej głowy, wypukłość nosa, uszu i policzków,

ułożenie brwi itp.

Rodzic pyta:

-  Jaki kształt ma głowa?

- Jakie są twoje włosy? (Proste, kręcone, miękkie…).

-  Wymieńcie części twarzy.

7. Rozmowa na temat indywidualności dzieci.

Należy podkreślać, że nie można kogoś nie lubić za wygląd lub sposób zachowania, mówienia.

- Wszystkie dzieci lubią się bawić.

- Wszystkie dzieci chcą mieć koleżanki i kolegów.

- Wszystkie dzieci cieszą się, gdy jest im wesoło.

- Wszystkie dzieci płaczą, gdy jest im smutno.

- Karta pracy, cz. 4, s. 54.

https://flipbooki.mac.pl/przedszkole/druk/npoia-bbplus-kp-4.pdf

Rysowanie siebie w swoim ulubionym ubraniu, ze swoją ulubioną zabawką. Kolorowanie

ramki swoim ulubionym kolorem. Samodzielne pisanie swojego imienia (swoich imion)

i nazwiska

7. Ćwiczenia: oddechowe, artykulacyjne i słuchowe, na podstawie wiersza Ewy Małgorzaty Skorek Dni tygodnia.

https://www.youtube.com/watch?v=KJiXPp1jSgQ

Jakie nazwy dni

tygodnia znamy?

Czy wszystkie nazwy

dni pamiętamy?

Jeśli ktoś lubi

takie zadania,

niech się zabiera

do wyliczania.

Powietrza dużo

buzią nabiera

i na wydechu

niech dni wymienia:

− poniedziałek, wtorek, środa, czwartek, piątek, sobota, niedziela.*

Jeśli za trudne

było zadanie,

ćwicz dalej z nami

to wyliczanie.

− Poniedziałek, wtorek, środa, czwartek,

piątek, sobota, niedziela.*

W miejscach oznaczonych * dzieci powtarzają za rodzicem – na jednym wydechu – nazwy dni tygodnia.

8. Ćwiczenia ruchowe – naśladowanie chodzenia po różnym podłożu i w różnych warunkach.

Dziecko naśladuje chodzenie, np.

-  po piasku,

-  po kamieniach,

-  gdy wieje mocny wiatr,

-  przez rwący strumyk,

-  po głębokim śniegu…

WTOREK

1. Zaczynamy od zestawu ćwiczeń porannych.

-  Marsz po obwodzie koła, dłonie oparte na biodrach – kciuk znajduje się z przodu, a pozostałe palce – z tyłu. (Należy zwrócić uwagę na wyprostowane plecy, wciągnięty brzuch,

wysokie podnoszenie kolan).

- Swobodny bieg, na hasło: Wichura – podbieganie dziecka do ściany i przyleganie

do niej plecami, ramiona ułożone w skrzydełka, brzuch wciągnięty.

- Marsz po sali, odliczenie sześciu kroków, wspięcie na palce, uniesienie ramion w górę, wdech nosem, opuszczenie ramion, wydech ustami.

-  Leżenie na brzuchu, ramiona wyprostowane (są przedłużeniem tułowia), na sygnał podniesienie głowy i rąk z szarfą nisko nad podłogą, wytrzymanie około 5 sekund, opuszczenie głowy i rąk.

- Siad prosty, podparty z tyłu, rozłożona szarfa leży na podłodze – zwijanie szarfy jedną

nogą, zgiętą w kolanie, przesuwając ją palcami stopy. Potem – zmiana nóg.

- Pozycja stojąca, trzymanie szarfy za plecami jedną ręką, podniesioną do góry – łapanie

szarfy od dołu drugą ręką, opuszczoną, zgiętą w łokciu, przeciąganie szarfy rękami, naśladowanie wycierania się ręcznikiem. Potem – zmiana rąk.

- Ćwiczenia w parach: siad prosty w rozkroku naprzeciw siebie, oparcie stóp o stopy rodzica, trzymanie dwóch szarf wyciągniętymi do przodu rękami (jak do przeciągania liny),

naprzemienne pociąganie za szarfy przez ćwiczących, odchylanie się i pochylanie partnera.

2. Co jest cięższe, a co lżejsze? – zabawy z zastosowaniem wagi szalkowej.

- Zapoznanie z wagą szalkową.

Dzieci oglądają wagę, poznają jej części.

- Ćwiczenia z zastosowaniem wagi szalkowej lub innej wagi.

Klocki , miś.

.

Dziecko porównuję wagę (masę) misia i klocków.

• Pierwsza sytuacja.

Na lewej szalce kładzie misia, a na prawej – trzy klocki.

-  Co jest cięższe? Po czym to poznałeś(aś)?

- Co jest lżejsze? Po czym to poznałeś(aś)?

• Druga sytuacja.

Na lewej szalce kładzie misia, a na prawej – cztery klocki.

- Co jest cięższe? Co jest lżejsze?

-  Po czym poznaliście, że cztery klocki ważą tyle co miś?

(Ilość klocków musi być taka, aby ich masa równoważyła masę misia).

• Trzecia sytuacja.

Na lewej szalce kładzie misia, a na prawej – pięć klocków.

- Co jest cięższe? Po czym to poznaliście?

-  Co jest lżejsze? Po czym to poznaliście?

- Ćwiczenia w porównywaniu masy przedmiotów.

Różne przedmioty, np.: klocki, piłeczki, lalki, misie, tworzywo przyrodnicze

Dziecko porównuje masę wybranych przedmiotów i określa, co jest cięższe, co jest lżejsze.

- Karta pracy, cz. 4, s. 55.

https://flipbooki.mac.pl/przedszkole/druk/npoia-bbplus-kp-4.pdf

Kolorowanie w każdej parze cięższego przedmiotu. Kończenie rysowania wag według wzoru.

3. Zabawa ruchowa Waga.

Dziecko stoi naprzeciwko rodzica. Podają sobie ręce i naprzemiennie wykonują przysiady.

4. Zabawy Miny i minki.

Dziecko mimiką naśladują polecenia rodzica:

Jesteś smutny. ( układa usta w podkówkę),

Jesteś zdziwiony. ( marszczy czoło),

Jesteś przestraszony ( szeroko otwiera oczy, otwiera usta) tak jakby chciał powiedzieć głoskę O,

Dmuchaj na płomień świecy.( wykonuje głęboki wdech i wydech),

Śpij. (zamyka oczy)

.

5. Zabawa Witanie się różnymi częściami ciała.

Tamburyn.

Dziecko porusza się podskokami po wyznaczonym miejscu w rytmie wystukiwanym na tamburynie. Mocne uderzenie w tamburyn jest sygnałem do zatrzymania

się. Dziecko:

- Powitaj rękami czoło.

- Powitaj rękami brzuch.

- Powitaj rękami łydki.

- Powitaj rękami stopy (łokcie, uda, plecy, uszy itd.).

6. Słuchanie wiersza Ewy Małgorzaty Skorek Nazwy miesięcy – utrwalanie nazw miesięcy.

https://www.youtube.com/watch?v=vF-f4pSW9zk

https://www.youtube.com/watch?v=y7oHy5EzApU

W miejscach oznaczonych * dzieci powtarzają – na jednym wydechu – nazwy miesięcy.

Jakie miesiące

w roku mamy?

Czy wszystkie nazwy

miesięcy znamy?

Komu nie sprawi

trudu zadanie,

niech rozpoczyna

ich wyliczanie.

Powietrza dużo

buzia nabiera

i na wydechu

nazwy wymienia:

− styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad,

grudzień. *

Jeśli za trudne

było zadanie,

ćwicz dalej z nami

to wyliczanie:

− styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik*,

− styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik*.

7. Słuchanie piosenki Hymn dzieci (sł. i muz. Jolanta Kucharczyk).

Rozmowa na temat tekstu piosenki.

I Masz skórę czarną, żółtą albo białą,

czy mieszkasz w Polsce, czy też w innym kraju,

to jesteś dzieckiem, tak jak ja,

i chcesz tak żyć, jak chcę żyć ja.

Ref.: Każde dziecko na świecie chce bezpiecznie żyć,

każde dziecko na świecie chce szczęśliwe być.

Chce mieć dobrych rodziców i dom chce własny mieć,

dobrze uczyć się, pięknie bawić się,

przecież tak mało chce!

II. Niech żadne dziecko już nie będzie głodne,

niech widzi tylko sprawiedliwość, dobro.

Więc wszyscy w zgodzie muszą żyć,

na świecie pokój musi być.

Ref.: Każde dziecko…

III. Niech tu, na Ziemi, słońce zawsze świeci

i niech szczęśliwe będą wszystkie dzieci.

Bo przecież pięknie można żyć,

śnić tylko najpiękniejsze sny.

Ref.: Każde dziecko…

- Czego pragnie każde dziecko?

-  Czy każde dziecko jest bezpieczne i szczęśliwe?

-  Czy dzieci innych ras, mające inny kolor skóry, różnią się jeszcze czymś od was?

ŚRODA

Karty pracy, cz. 4, s. 56–57.

https://flipbooki.mac.pl/przedszkole/druk/npoia-bbplus-kp-4.pdf

Patrzenie na obrazek. Opowiadanie, co się na nim dzieje. Odszukiwanie na dużym obrazku

przedmiotów, roślin umieszczonych na dole kart.

2.  Zabawa Wyżej – więcej – dalej.

Dziecko oklaskują najlepszych lub wyjątkowych uczestników zabawy, charakteryzujących

się wymienionymi cechami, umiejętnościami, np.:

- Kto jest najwyższy?

- Kto jest najniższy?

-  Kto podskoczy najwyżej (dosięgnie powieszonego dość wysoko przedmiotu)?

- Kto przeczyta podane wyrazy?

3.  Zabawy przy piosence Dziwni goście.

- Utrwalanie piosenki Dziwni goście (przewodnik, cz. 5, s. 101).

- Śpiewanie z różnym natężeniem głosu (głośno, cicho, szeptem).

4.  Ćwiczenia Słuchamy bębenka – rozwijanie sprawności ruchowej.

Bębenek.

Dziecko porusza się zgodnie z rytmem wygrywanym na bębenku, reagując na ustalone sygnały:

– rytm ćwierćnut – maszeruje,

– mocne uderzenie – wykonuje przysiad,

– dwa uderzenia – robi dwa kroki w tył,

– szybkie, miarowe uderzenia – biega na palcach,

– mocne, miarowe uderzenia – maszeruje na piętach.

5.  Zabawa Dziwne głosy – rozwijająca zdolność wyrażania emocji głosem.

Nagranie piosenki Dziwni goście, odtwarzacz CD, obrazki przedstawiające twarze wyrażające

różne emocje.

Na początku zabawy  ustalamy dla każdej twarzy na obrazku charakterystyczny głos.

Umieszczamy w widocznym miejscu na tablicy obrazki przedstawiające:

− strach − prawdziwy krzyk,

− smutek − mruczenie, pociąganie nosem,

− radość – hi, hi, hi, ha, ha, ha, lub prawdziwy śmiech,

− złość – warczenie.

W rytmie nagrania piosenki dziecko maszeruje po okręgu. Podczas przerwy w nagraniu rodzic

wskazuje wybrany przez siebie obrazek. Dziecko stara się wyrazić głosem emocje przedstawione

na obrazku.

6.  Wykonanie pracy Pożegnalny obrazek dla przyjaciela.

- Wypowiedź dziecka na temat: Kogo nazywamy przyjacielem?

Kartonowe serce, mazak.

Dziecko podaje cechy przyjaciela, które rodzic zapisuje na kartonowym sercu.

Np.: dba o nas, jest pomocny, opiekuńczy, rozbawia nas, czujemy się przy nim bezpiecznie…

- Zapoznanie ze sposobem wykonania prac (według Igora Buszkowskiego).

Potrzebne materiały: podstawa pudełka po czekoladkach, brystol, szary papier, kolorowy

papier, nożyczki, klej.

Ramą obrazka jest podstawa pudełka po czekoladkach. W jej wnętrzu dziecko tworzy dowolną

kompozycję, np. góry, jezioro, las, łąkę, miasto… Aby kompozycja była wypukła.

-  Karta pracy, cz. 4, s. 58.

https://flipbooki.mac.pl/przedszkole/druk/npoia-bbplus-kp-4.pdf

Opowiadanie o tym, jak Olek i Ada obchodzili Dzień Dziecka. Układanie zdań o każdym

obrazku. Pisanie samodzielnie lub przez N. imienia dziecka. Ozdabianie pola z imieniem.

CZWARTEK

1. Zabawa rozwijająca wyobraźnię, zdolności obrazowania tekstu ruchem, wyrażania emocji.

– Różne opowiadania.

Nagranie wybranej muzyki pasującej do opowiadania, gazety, klocki,

aktorzy: mama, dziecko, pluszowy kot, krzesełko i kocyk (zasłona).

Wybrane fragmenty muzyki muszą mieć odpowiedni charakter, dostosowany do treści.

Włączamy nagranie muzyki o tajemniczym nastroju.

• Dziecko wciela się w postać Tomka,

wykonując płynne ruchy, zgodne z nagraniem muzyki. Nasłuchuje. Rodzic gniecie gazetę lub

w inny wybrany przez siebie sposób naśladuje dziwne szmery. Chłopiec biegnie do mamy,

wskazuje kierunek, z którego dobiegają dźwięki, robi przerażoną minę. Razem z mamą

wraca do pokoju. Mama skrada się w kierunku, z którego słychać dziwne dźwięki. Odsłania

zasłonę. Tomek podskakuje wesoło, przestaje się bać. Bierze kotka na ręce, pokazuje go

mamie. Uśmiecha się i przytula swojego domowego przyjaciela.

Teksty Bożeny Formy:

• Tomek bawi się w swoim pokoju. Nagle słyszy dziwne szmery. Jest przerażony. Biegnie do mamy.

Mamusia postanawia sprawdzić, co to za odgłosy. Trzyma Tomka za rękę i wraca do jego pokoju.

Po cichu skradają się w kierunku firanki, zza której nagle wychodzi kot. Ach, to jego sprawka. Tomek

bierze go na ręce, przytula, głaszcze i żartobliwie mu grozi. Uśmiecha się do mamy.

• Dzisiaj są urodziny Marty. Marta jest bardzo smutna, ponieważ wszystko jest przygotowane,

a goście nie przychodzą. Ciągle pyta rodziców, która godzina. Siada na fotelu i zaczyna płakać.

Nagle słychać dzwonek. Biegnie do drzwi – otwiera je… O!! Ze zdziwienia otwiera buzię. Ile

gości. Cała rodzina i dzieci. Wszyscy mają kolorowe balony i prezenty, uśmiechają się. Marta

jest szczęśliwa. Radośnie bije jej małe serduszko. Zaprasza gości do środka.

• Tymon bawi się z Arturem klockami. Jest bardzo zadowolony i szczęśliwy. Nagle podbiega do

nich Tomek. Nie zwraca uwagi na Tymona. Szepce coś Arturowi do ucha i po chwili chłopcy

odchodzą. Tymon jest bardzo smutny. Zaczyna płakać. Po chwili staje się bardzo zły. Niszczy

piękną budowlę z klocków. Kładzie się na dywanie i płacze, uderzając rękami o dywan. Nagle

podchodzą do niego Ada i Rafał. Pocieszają go i zapraszają do wspólnej zabawy. Tymon znów

się uśmiecha. Jest zadowolony i miły.

2.  Wykonanie papierowych pacynek paluszkowych.

Wyprawka, karta I, nożyczki, klej.

Dzieci wycinają pacynki, sklejają je. Określają, jakie emocje są przedstawione na buziach

Olka i Ady. Dzieci dobierają się w pary i próbują prowadzić dialogi, korzystając z wybranych

pacynek.

3. Nauka wiersza Krystyny Datkun-Czerniak Wszystkie dzieci.

W sercach dzieci Mają prawo do miłości

radość gości – przecież po to są!

– gdy bezpieczne są.

4.  Ćwiczenia w czytaniu.

Książka (s. 90–91)

Czytanie tekstu Od buraka cukrowego do cukierka.

PIĄTEK

1.  Zabawa Lustro emocjonalne.

Dziecko bawi się z rodzicem. Jedna osoba w parze jest lustrem, druga – przegląda się w nim.

Osoba stojąca przed lustrem wyraża miną, gestem, ruchem ciała różne emocje,

 a lustro je powtarza. Po chwili następuje zmiana ról.

2. Słuchanie tekstu Jolanty Kucharczyk Moje uczucia.

-  Zabawa z wykorzystaniem kostki mimicznej.

.

Dziecko nazywa emocje przedstawione na obrazkach buzi.

Pytamy:

- Kiedy się złościmy? (Kiedy ktoś lub coś nie pozwala robić tego, co chcemy albo dostać tego,

czego potrzebujemy, gdy ktoś chce nam wyrządzić krzywdę).

- Kiedy się smucimy? (Gdy żegnamy się z tym, co straciliśmy albo gdy godzimy się z tym, że

niektórych rzeczy nie będziemy mieć).

- Kiedy się boimy? (Gdy czujemy zagrożenie, strach chroni nas przed nim, bo każe nam krzyczeć,

uciekać, chować się lub walczyć).

- Kiedy się cieszymy? (Różne osoby cieszą inne rzeczy, zdarzenia).

- Kiedy się wstydzimy? (Gdy różnimy się czymś od innych i oni dają nam to odczuć; gdy nie

spełniamy czyichś oczekiwań, nadziei, gdy przyłapano nas na czymś niewłaściwym).

-  Kiedy zazdrościmy? (Gdy nie mamy tego, co mają inni – pojawia się wtedy w nas złość lub

smutek, możemy czuć jedno i drugie).

.

3. Słuchanie tekstu Jolanty Kucharczyk Moje uczucia.

Żal mi minionych wakacji, urodzin, które już były,

i tego, że odwiedziny babci już się skończyły.

Smutno, że tata wyjechał, mama tak mało ma czasu,

i złość mnie bierze, że brat mój robi tak dużo hałasu.

Tu, w moim sercu, mieszkają uczucia: miłość, radość i smutek.

Czasem jestem tak bardzo szczęśliwy, lecz czasem także się smucę.

W kieszonce kasztan na szczęście o tym wciąż przypomina,

że wszystko, co jest tak smutne, kiedyś z czasem przemija.

Zobacz, już się uśmiechasz, bo znowu będą wakacje,

tata niedługo już wróci, z mamą pójdziesz na spacer.

Po burzy zawsze jest tęcza, po deszczu słońce znów świeci,

po chwilach trudnych i smutnych znowu szczęśliwe są dzieci.

Rozmowa na temat tekstu.

- Co mieszka w sercu?

-  Czy zawsze jest nam wesoło?

- Czy zdarza się, że coś was smuci?

- Czy zdarza się, że coś was złości?

Przypominamy, że uczucia, emocje są czymś normalnym, naturalnym, co zawsze towarzyszy

ludziom – dorosłym i dzieciom. Ale należy pamiętać o tym, że po burzy zawsze jest tęcza, po

deszczu słońce znowu świeci, po chwilach trudnych i smutnych znowu szczęśliwe są dzieci.

4.  Rysowanie na kartkach tego, co cieszy dziecko, i tego, co je smuci.

Kartka podzielona na pół – w lewym górnym rogu rysunek chmurki,

a w prawym górnym rogu – słoneczka, kredki.

Dziecko dostaje kartki podzielone na pół, z rysunkiem chmurki i słoneczka w ich rogach. Po

lewej stronie kartki (chmurka) rysuje to, co je smuci, a po prawej stronie (słonko) – co je

cieszy.

-  Karta pracy, cz. 4, s. 59.

https://flipbooki.mac.pl/przedszkole/druk/npoia-bbplus-kp-4.pdf

Rysowanie szlaczków po śladach, a potem – samodzielnie. Rysowanie rybek i fal po śladach.

Kończenie rysowania rybek według wzoru. Kolorowanie ich.

5. Wprowadzenie nazwy czerwiec na podstawie fragmentu wiersza Apolinarego Nosalskiego „O dwunastu braciach”.

Drogą do lasu Patrzy na łąkę

idzie już czerwiec mokrą od rosy:

z wiązanką chabrów − Już czas najwyższy

i dzbanem czernic. na sianokosy.

Pytania:

- Jak nazywa się nowy miesiąc?

-  Co to są sianokosy?

- Jak wyglądają chabry?

- Wymieńcie nazwy wszystkich miesięcy, zaczynając od czerwca

6. Zabawa Z czego jestem zadowolony?

 Duża koperta, małe karteczki

Dziecko dostaje kopertę, którą podpisuje lub ozdabia. Potem na karteczkach rysuje to, co

zrobiło wczoraj dobrze, z czego jest zadowolone. Piszemy datę na karteczkach, a dziecko chowa

je do koperty. Ćwiczenie to wykonujemy przez tydzień, a potem je podsumowujemy.

Dziecko pokazuje karteczki i mówi, co przez tydzień robiło dobrze, z czego było zadowolone.

                                                                                  Pozdrawiamy i życzymy miłej zabawy

Panie z grupy Misie